Šta je evolucija vrsta?

Sigurno ste svi čuli za to evolucija. I sigurno kada čujete riječ "evolucija", padaju na pamet stvari poput "majmuna", "fosili", "Darwin", ili čak "suprotstavljeni palac". Ali znamo li šta tačno evolucija?

Evolucija je univerzalan proces koji se sastoji u postepenoj promjeni živih bića i drugih objekata u prirodnom svijetu. Zaista, evolucija je nešto općenito što utječe na životinje i biljke, ali i stijene, planete, zvijezde i sve što u prirodi postoji. Dakle, moglo bi se govoriti o biološkoj evoluciji, geološkoj evoluciji, pa čak i o astronomskoj evoluciji.

Svi ti procesi obično zahtijevaju vrijeme, puno vremena i zato ih normalno ne možemo percipirati. Iako postoje neki slučajevi evolucije u stvarnom vremenu, o kojima ću raspravljati u nastavku. Čak se naziva i biološka disciplina Eksperimentalna evolucija.

Postoji mnogo primera geološka evolucijarecimo, mislite na kamenje na dnu rijeka (balvana), koje izvorno nisu ništa drugo nego komadi stijene koji se spuštaju s planine, a koja, kad ih povuče struja, udariju jedno u drugo i tako odu poprimajući svoj karakteristični zaobljeni oblik. Drugi primer su planine i planine. Nastaju deformacijom Zemljine površine kao rezultat sudara tektonskih ploča. U početku rastu i rastu, sve dok ne dosegnu svoju maksimalnu visinu, a odatle ih erozija i isto kretanje ploča čine da se zaokruže na vrhu i smanje u visinu.

The biološka evolucija (ili organska evolucija kako ga neki nazivaju) ono je na što obično mislite kada govorite o evoluciji. To je proces kojim je život nastao na Zemlji, i koji je pokrenuo ogromnu raznolikost živih bića koja naseljavaju našu planetu. Teoriju evolucije kao što je danas poznato razvio je Charles Darwin. Iako su neki znanstvenici njegovog vremena već prihvatili ideju da se živa bića s vremenom mijenjaju, kao i da postoje različiti stepeni srodstva između vrsta. Međutim, nije postojao jasan konsenzus o tome zašto se to dogodilo. Većina je vjerovala u božanski dizajn, odnosno sve je, uključujući i proces evolucije, slijedila plan koji je uspostavio Bog. Darwin Godinama je prikupljao ogromnu količinu primjera i podataka koji podržavaju evoluciju, a njegov glavni doprinos bio je da predloži prirodnu selekciju kao pokretač evolucijskih promjena. Odnosno, vrste se s vremenom mijenjaju jer samo najspremniji pojedinci uspijevaju ostaviti potomstvo. Karakteristike koje pojedine jedinke čine sposobnijima od drugih razlikuju se ovisno o okruženju u kojem se razvijaju, pa se tako, generacija nakon generacije, evoluiraju kako bi se prilagodile okolišu. U današnje vrijeme mnogi ljudi prihvaćaju evoluciju prirodnim odabirom, a čak se mnogima to čini očiglednim. Međutim, u Darwinovo vrijeme (19. stoljeće) ova je teorija bila totalna revolucija protiv prevladavajuće religiozne misli u to vrijeme, budući da u objašnjavanju evolucije prirodnim odabirom Božja intervencija više nije bila potrebna. Za mnoge je to značilo prihvaćanje slobodne volje vrste, uključujući i ljude, a Darwin je našao neku opreku s njegovom teorijom, čak i među naučnom zajednicom.

Studija evolucije tradicionalno je podijeljena u dva glavna polja, makroevoluciju i mikroevolucija. Prvo, the makroevolucija, proučava odnose između vrsta, rodova, porodica i drugih viših taksonomskih skupina te se oslanja na discipline poput paleontologija, geologija, biogeografijaitd. Suprotno tome, mikroevolucija proučava evolucijske promjene koje se događaju između različitih populacija vrsta ili između srodnih vrsta i obuhvaća discipline poput populacijske genetike ili ekologije. Glavna razlika između njih dvojice je vremenska skala koju pokrivaju, pa dok makroevolucija proučava evolucijske promjene koje se događaju kroz milione godina, mikroevolucija uglavnom obuhvaća promjene koje se mjere stotinama ili hiljadama godina.

Ali kako funkcionira evolucija? Što to znači da se vrste vremenom prilagođavaju i mijenjaju? Kao i gotovo sve iz Biologije, odgovor je u odgovoru DNK. Vidjet ćete kada mužjak i ženka bilo koje vrste se pare, potomstvo nasljeđuje kombinirane genetske podatke od svojih roditelja. A ova genetska informacija se nalazi u DNK. No, ovaj DNK nije baš identičan onome njihovih roditelja, ali sadrži male varijacije, nazvane mutacije. Ako ove mutacije imaju bilo kakav utjecaj na pojedinca koji ih nosi (to nije uvijek slučaj), prirodni odabir bit će odgovoran za odabir (bez obzira na suvišnost) za ili protiv, ovisno o okruženju i vrsti mutacije. A to može uzrokovati da se pojedinac razmnoži više ili manje uspješno, što zauzvrat čini da se odabrana mutacija održava ili ukloni iz populacije.

Zamislite, na primjer, populaciju poljskih miševa u Sibiru. Ovi miševi moraju neprestano tražiti hranu da bi im metabolizam bio povišen, a sa njim i tjelesna toplina. Dobar dan se rodi miš koji ima mutaciju zbog čega ima više kose. Ovaj mali miš bit će zaštićeniji od hladnoće, pa stoga neće trebati trošiti toliko vremena kao drugi koji traže hranu. Tako naš mali sretni mali prijatelj može iskoristiti to vrijeme za vađenje miševa, a njihove šanse za parenje bit će veće nego kod drugih mužjaka. Ako pari više i ostavi više potomstva od ostalih miševa, u sljedećoj će generaciji biti više miševa sa mutacijom. Ako se vrijeme ne promijeni, nakon uzastopnih generacija, svi će miševi u toj populaciji imati mutaciju zbog čega imaju više dlake. Stanovništvo se prilagodilo.

Ovaj primjer može izgledati pomalo blesav, priznajem. Šta želite, samo mi je palo na pamet. Takođe, to obično nije tako jednostavno. Povoljna mutacija ne može direktno utjecati na količinu dlake koja raste na mišu, ali može utjecati na ekspresiju gena (to jest, količinu proteina koju proizvodi), što zauzvrat utječe na ekspresiju jednog ili više gena, koji na kraju čine veću količinu ne znam koji protein čini mišjim nosovima vlažniji i manje hladan. U stvari, danas se vjeruje kako se većina procesa prilagodbe događa na taj način. Zato je tako teško naći jasne primjere prilagodbe u suvremenoj populaciji. Uprkos tome, na stranicama specijaliziranih naučnih časopisa (na primjer, možemo pronaći nekoliko dokumentiranih slučajeva (na primjer) Molekularna ekologija).

Odgovori wiki

To je danas jedna od najmanje shvaćenih znanstvenih tema ... jedan od razloga je taj što se, kada se krštava, koristila riječ "Evolucija" što u kolokvijalnoj upotrebi znači "promjena se poboljšati". To je bilo normalno s obzirom na ideologiju prvih učenjaka koji su je promatrali (puno ranije od Charlesa Darwina), ali to je pogrešna riječ.

"Evolucija" vrsta je nešto drugo. Bolje ime bi bilo, na primjer, PROGRESSIVE GENETIC DIVERSIFICATION.

Riječ Evolucija se u biologiji koristi za označavanje 3 različite stvari:

• On uradio te se vrste s vremenom mijenjaju i šire.
• Prediktivno objašnjenje zašto to rade. (The Teorija pokrenuo Darwin)
• The Istorija evolucijski Priča o tome kako su se populacije živih bića razdvojile, evoluirale i ponovo razdvojile kako bi se stvorile sve postojeće vrste, uključujući i nas.

Objašnjavam teorija Ukratko:

1. Reproduciraju se žive stvari. Pri tome, svoje gene prenose na sljedeću generaciju.
2. Kombinacije gena koje prolaze svaki pojedinac> Neka pojašnjenja:

To nema nikakve veze sa "evolucijskim" Pokemonima, što je radije "Čarobna metamorfoza".

Evolucija nema cilj. Ljudsko biće NIJE „više razvijeno“, mi imamo samo jednu od najuspješnijih kombinacija gena (za reprodukciju i širenje) u svijetu.

Takođe je lažno da ju je izumio Charles Darwin. Već su bili s> Charles Bonnet - Wikipedia, besplatna enciklopedija

Ono što je Darwin uradio jest predložiti teoriju (naučnog tipa, koja je obrazloženo, prediktivno i prosvjetljujuće objašnjenje, a ne pretpostavka) funkcionalna i cjelovita koja je objasnila zašto se to događa.

Ono što se danas koristi NIJE teorija koju je predložio Darwin, već poboljšana verzija, robusna> Science Magazine: Modern Evolutionary Synthesis

Značenje termina EVOLUTION

Prije nego što uđemo u predmet kao takav, moramo razmotriti što riječ evolucija znači u tačnom izrazu. Evoluciju definiramo kao promjenu, da ne mora biti bolje ili gore, to samo znači da postoji promena.

U stvari, vremenom ćemo pronaći povoljna i nepovoljna kretanja. Iako se to s vremenom iskrivilo i riječ evolucija pronaći ćemo kao nešto pozitivno i involuciju za nešto negativno, mada je to vrlo apsurdna sinteza.

U ovoj drugoj lekciji PROFESORA otkrivamo razlike između čovjeka Cromañóna i neandertalca.

Proces evolucije kod različitih vrsta

Nastavljamo naše sažetak o evoluciji vrsta ulazeći u opisati različite točke koje su i Darwin i drugi znanstvenici opisivali nakon izvedenih različitih studija i koje je kasnije i sama geofizika dala kao valjanu.

Postoji studija koja kaže da ako postoje dva područja koja su prilično udaljena ili izolirana s istom vrstom, svako će se potpuno razlikovati od onog instaliranog u drugoj regiji (čak i ako je iste vrste). To je provedeno na različitim mjestima s istim ekološkim uvjetima kao Arktik i Antarktika.

U drugom trenutku a proučavanje velike raznolikosti vrsta koji su stigli do naših dana, proučavajući njihove organe, možemo dobiti predstavu o velikoj sličnosti različitih životinjskih vrsta. Nije iznenađujuće to što su mnogi svinjski organi, na primjer, vrlo slični onima kod ljudi, to je dosta povezano sa načinom razmnožavanja svake vrste i vremenom gestacije svake od njih.

Treći korak koji će nauka preduzeti naći će se u časopisu studije anatomije koje su izvedene u različitim vrstama i koje su rezultirale serijom dokumentacije kojom se nalaze ostaci onoga što bi moglo biti udovi ili organi koji se danas ne koriste, a kojih ostaci ostaju, pa ćemo pronaći kosti penisa ljudskih bića ili noge zmija, među mnogim drugim elementima.

Nastavljajući sa temom proučavanja vrsta naći ćemo embriološka studija gde to rezultira postojanjem zajednički predak.

Za sve to možemo reći da evolucija vrsta Daje se iz niza parametara koje ćemo pronaći u okruženju i koji će zajedno s nizom mutacija u gametama (koje ćemo spomenuti kasnije) rezultirati u pojava promjena Kod različitih vrsta.

Zemljina evolucija

Kao što svi znamo, naša planeta se vremenom promenila Dakle, kontinenti kao što ih danas poznajemo potječu iz prilično bliskog porijekla: fragmentacije Pangea (jedan kontinent).

Čini se da je to bilo prije 3800 miliona godina Eorkajska era kad su se mikrobni elementi počeli pojavljivati ​​zbog klimatskih promjena (zemlja se ohladila). Neće to biti prije 1500 miliona godina kada ćemo pronaći prvu eukariotske ćelije, nastale evolucijom prethodnih, nakon ovoga ćemo otkriti da je niz višećelijskih elemenata poput algi, spužva, cijanobakterija, sluzavih gljivica i miksobakterija između ostalih ...

Teorije evolucije

Nastavljamo sa ovim sažetkom evolucije vrsta koje sada govore o različitim teorijama koje su se pojavile u povijesti o temi evolucije. Evo glavnih:

Devedeseto stoljeće bilo je vrijeme prilično pod utjecajem nauke i njezinih različitih teorija. Unutar njih naći ćemo onu Charlesa Darwina, koji je napravio proučavanje različitih vrsta koju je pronašao tijekom svog putovanja na brodu. Unutar ove teorije pronaći ćemo niz važnih tačaka kao što su:

• Svaki život se razvija na jednostavan način.
• Vrste se razvijaju zbog okoliša koji ih okružuje.
• Ova evolucija događa se polako i postepeno.
• Izumiranje vrste dolazi iz nespojivosti okoliša koji je okružuje.

U okviru te teorije naći ćemo poznati citat "Preživljavaju samo najjači".

Početkom 20. vijeka ćemo pronaći novo prestrukturiranje teorije koje su došle iz ruku Georgea Johna Romanea, gdje je trajno eliminirao Lamarckovu teoriju.

Naučnik kojeg je karakterizirala evolutivna teorija napora, ovdje ćemo staviti tipični primjer po kojem su žirafe za koje se zna da isprva nisu imali tako velik vrat, protezale ih na temelju napora da dođu do područja krošnjama vrhova. Očito ova teorija nikad nije imala mnogo sljedbenika, jer bi na taj način evolucija vrsta bila vremenom znatno brža i danas bi se i dalje nastavila.

Savremena evoluciona teorija

To je sinteza u koju ulazi veći dio Darwinove teorije u kojoj se daju matematička i biološka objašnjenja različitih vrsta. Ovo objašnjava da dio evolucije daju mutacijski procesi koji se dešavaju tokom seksualne reprodukcije, zbog neuspjeha gameta.

Ako želite pročitati još članaka sličnih Evolucija vrsta - Sažetak, preporučujemo vam da uđete u našu kategoriju Biologija.

Šta je evolucija?

Oružje i novčanice Iako pera dupina izgleda vrlo različito od ruke šimpanze i oba udova imaju različite funkcije, njegova osnovna anatomija je ista, dokaz da potječu od zajedničkog predaka prije više milijuna godina.

To je proces u kojem se organizmi mijenjaju generacijama. To je složen proces, budući da predak može biti od mnogih različitih potomaka, tako da je npr. Jedna od prvih poznatih ptica>

Charles Darwin

SPECIJALIZOVANA DIJETKA
Umjesto da se hrane travom i lišćem poput svojih najbližih rođaka, morski iguane s izoliranih Galapagoških ostrva zarone u more kako bi jele morske trave.

Charles Darwin (1809–1882) bio je jedan od najznačajnijih naučnika XIX veka. Njegov rad Podrijetlo vrste, objavljeno 1859. godine, izazvalo je veliku senzaciju. U njemu je razvio evoluciona teorija, koju sam već objavio zajedno sa Alfred Russel Wallace 1858. Pokazao je kako su sve postojeće vrste povezane i kako njihova geografska rasprostranjenost odražava njihove odnose. Objasnio je srodnost fosilnih organizama sa sadašnjim i da su svi životni oblici povezani u jednom "drvetu života". Darwin je predložio model evolucije prirodnim odabirom, ili "preživljavanjem najsposobnijih", kako su ga drugi nazvali, na temelju njegovih studija ekologije i njegovih eksperimenata sa stočarstvom.

Geni i nasledstvo

Darwin je znao da evolucija može funkcionirati samo ako postoji nasljedstvo. Nije poznavao modernu genetiku, ali kroz cijelo dvadeseto stoljeće postalo je jasno da se genetski kod koji je tražio nalazio u kromosomima jezgra gotovo svih ćelija živih bića. Svaka ljudska stanica ima između 20.000 i 25.000 gena, od kojih svaki sadrži upute kodirane za specifične karakteristike. Takvi su kodovi uglavnom u obliku molekula DNK, od kojih svaka sadrži četiri hemijske baze raspoređene u parove. Svaki gen je kodiran u određenom slijedu osnovnih parova.

Prilagodljivost

Ključ evolucije leži u varijabilnosti živih bića. Pogledajte bilo koju skupinu ljudi: neki su brinete, neki plavuše, neki visoki, drugi kratki. Normalne varijacije fizičkih osobina unutar iste vrste mogu biti široke. Prilagodbe su karakteristike organizama koje su korisne za određenu funkciju. Na ovaj način, primati su razvili binokularni vid i veliki mozak da bi mogao funkcionirati u okruženju džungle. Mnogi primati imaju duge i jake ruke, a ruke i noge s palčevima koji se mogu opipati kako bi grabili grane i kretali se kroz drveće, prešljivi rep nekih majmuna ima tu istu funkciju. Prilagodbe se stalno mijenjaju zajedno s okolišem koje nastanjuje svaku vrstu. Ako padne temperatura, na primjer, pojedinci koji imaju dužu kosu imat će prednost u odnosu na one s kratkom kosom i, s obzirom na to, postat će obilniji.

Vizuelno polje
Oči primata gledaju prema naprijed, a njihova se vizualna polja široko preklapaju. Binokularni vid im omogućuje da tačno opažaju daljinu, na primjer, kada skaču s jednog stabla na drugo. Plijen poput jelena ima oči na bočnim dijelovima glave, a samim tim i vrlo široko, ali uglavnom monokularno vidno polje.

Šta je vrsta?

GEOGRAFSKE VARIJACIJE
Sibirski tigar (lijevo) ima deblji sloj od četiri podvrste južnog tigra, poput Sumatre (dolje), koja je najmanja i najmračnija, a mogla bi biti i drugačija vrsta.

Vrsta je odvojena populacija organizama koja se u prirodnim uvjetima ne prelazi s drugim skupinama. Tako posmatrano, na Zemlji danas može biti više od 10 miliona vrsta. Oko 5000 je od sisara, a od toga 435 su od primata. Međutim, svaka jedinka iste vrste je različita i genomi se s vremenom razvijaju. Koliko se jedna grupa treba razlikovati da bi se smatrala zasebnom vrstom? Pripadnici različitih vrsta mogu se križati ako se nisu previše genetski kretali. Neki to rade samo ljudskom intervencijom: na primjer, mule i burad prolaze križanjem kobile i magaraca, odnosno konja i magaraca, ali sterilni su. Ostale vrste se prirodno križaju, kao što znamo danas što se dogodilo s Homo sapiens i neandertalcima i s drugim drevnim ljudskim vrstama.

Klasifikacija

Klasifikacija, ili taksonomija, je nauka koja identificira živa bića i poreduje ih u grupe prema njihovim evolucijskim odnosima. Sadašnje metode klasifikacije pokušavaju otkriti zajedničkog pretka ili predaka svih životnih oblika na Zemlji.

ZAJEDNO ANCESTRO . Sve grupe u ovom kladogramu povezane su s prvim kralješnjakom, njihovim zajedničkim pretkom, koji se pojavio oko 540 m.a. Razgranata shema rezultat je divergentne evolucije i tvori porodično stablo.

Vrste klasifikacije

Prvi klasifikacijski sistemi grupirali su živa bića prema njihovoj općoj sličnosti i švedskog botaničara Carlos Linnaeus (1707–1778) osmislio sistem koji se i danas koristi. Linnaeus je uspostavio formalne kategorije zasnovane na zajedničkim morfološkim značajkama (oblik i struktura), u hijerarhiji sve veće inkluzivnosti, od vrste do kraljevstva. Od početka 20. veka nameće se klasifikacija koja se temelji na evolucijskim odnosima između organizama. Ovaj filogenetski pristup uređuje živa bića u grupe nazvane kladusima, u skladu s morfologijom i genetskim karakteristikama, i pretpostavlja da karakteristika koju dijeli jedna grupa organizama ukazuje na bliži evolucijski odnos između njih i novijeg zajedničkog pretka. Filogenetika (ili kladistika) donijela je mnoge promjene u klasifikaciji mnogih organizama. Ptice se, na primjer, sada svrstavaju u skupinu dinosaura. Linnaeus je za svoj klasifikacijski sistem odabrao latinski jezik, a danas ga većina taksonomista još uvijek koristi. Svaka vrsta ima jedinstveno latinsko ime složenog spoja, koje identificira rod i vrstu. Tako, na primjer, svi ljudi, uključujući i fosilne vrste, dijele rodno ime Homo, ali samo trenutni ljudi su poznati kao Homo sapiens ("mudri čovjek").

Tekst i slike u ovom postu su fragment „Evolucije. Istorija čovečanstva “

Radnje na stranici

Koncept:To je skup transformacija ili promjena tijekom vremena koji su od zajedničkog pretka doveli do raznolikosti životnih oblika koji na zemlji postoje.

Evolucija vrste. Hipotezu da se vrste neprestano transformišu postulirali su brojni naučnici osamnaestog i devetnaestog vijeka, koje je Charles Darwin citirao u prvom poglavlju svoje knjige Podrijetlo vrsta. Međutim, sam Darwin je 1859. godine sintetizirao koherentno tijelo opažanja koje su pojačale koncept biološke evolucije u istinsku naučnu teoriju.

Riječ evolucija za opisivanje promjena prvi je put primijenio u 18. stoljeću švicarski biolog Charles Bonnet u svom djelu Consideration sur les corps organisés. Međutim, koncept da se život na zemlji razvio iz zajedničkog pretka već je formuliralo nekoliko grčkih filozofa.

Evolucija kao svojstvo svojstveno živim bićima više nije stvar rasprave među znanstvenicima. Mehanizmi koji objašnjavaju transformaciju i diverzifikaciju vrsta, međutim, još uvijek se intenzivno istražuju. Dva prirodoslovca, Charles Darwin i Alfred Russell Wallace, neovisno su predložili 1858. godine da je prirodna selekcija osnovni mehanizam odgovoran za porijeklo novih fenotipskih varijanti i, u konačnici, novih vrsta.

Trenutno teorija evolucije kombinira Darwinove i Wallaceove prijedloge s Mendelovim zakonima i drugim kasnijim napretkom u genetici, zbog čega se naziva modernom sintezom ili "sintetičkom teorijom". Prema toj teoriji, evolucija je definirana kao promjena učestalosti alela neke populacije kroz generacije.

Ovu promjenu mogu prouzrokovati različiti mehanizmi, poput prirodne selekcije, genetskog pomicanja, mutacije i migracije ili genetskog toka. Sintetička teorija trenutno dobija opće prihvaćanje od strane naučne zajednice, ali i određenu kritiku. Od svog stvaranja, oko 1940., on se obogatio zahvaljujući napretku drugih srodnih disciplina, poput molekularne biologije, razvojne genetike ili paleontologije. U stvari, teorije evolucije, odnosno sustavi hipoteza zasnovani na empirijskim podacima snimljenim o živim organizmima kako bi se detaljno objasnili mehanizmi evolucijske promjene, i dalje se formuliraju.

Dokazi evolucijskog procesa

Dokazi evolucijskog procesa skup su testova koje su naučnici sakupili kako bi pokazali da je evolucija karakterističan proces žive materije i da svi organizmi koji žive na Zemlji potječu od zajedničkog pretka. Sadašnje vrste su stanje u evolucijskom procesu, a njihovo relativno bogatstvo rezultat je dugog niza događaja specifikacije i izumiranja. Postojanje zajedničkog pretka može se zaključiti iz jednostavnih karakteristika organizama.

Prvo, postoje dokazi iz biogeografije. Proučavanje područja rasprostranjenosti vrsta pokazuje da što su udaljenija ili izolirana dva geografska područja, to su različite vrste koje ih zauzimaju, mada oba područja imaju slične ekološke uvjete (poput arktičke i antarktičke regije ili mediteranske regije). i Kaliforniji).

Drugo, raznolikost života na zemlji nije riješena u skupu potpuno jedinstvenih organizama, ali dijele mnoge morfološke sličnosti. Dakle, kada se uspoređuju organi različitih živih bića, u njihovom ustavu pronalaze se sličnosti koje ukazuju na srodstvo između vrsta. Te sličnosti i njihovo podrijetlo omogućuju klasificiranje organa kao homologe, ako imaju isto embrionalno i evolucijsko podrijetlo i slično, ako imaju različito embrionalno i evolucijsko podrijetlo, ali istu funkciju.

Treće, anatomske studije također omogućavaju u mnogim organizmima prepoznati prisustvo vestigijalnih organa, koji su reducirani i nemaju vidljivu funkciju, ali koji jasno pokazuju da potječu iz funkcionalnih organa prisutnih u drugim vrstama, poput rudimentarnih kostiju zadnjih nogu u neke zmije

Kroz komparativne studije embrionalnih stadija različitih vrsta životinja embriologiju nude embriologiju četvrto skup dokaza o evolucijskom procesu. Utvrđeno je da u prvoj od tih faza razvoja mnogi organizmi pokazuju zajedničke karakteristike koje sugeriraju postojanje obrasca razvoja koji se dijeli među njima, što zauzvrat pokazuje postojanje zajedničkog pretka.

Peti grupa dokaza dolazi iz područja sistematike. Organizmi se mogu klasificirati korištenjem sličnosti navedenih u hijerarhijski ugniježđenim skupinama, vrlo sličnim obiteljskom stablu.

Vrste koje su živele u dalekim vremenima ostavile su zapise svoje evolutivne istorije. Fosili, zajedno sa uporednom anatomijom trenutnih organizama, čine paleontološke dokaze evolucijskog procesa.

Upoređujući anatomije modernih vrsta s onima koje su već izumrle, paleontolozi mogu zaključiti rodove kojima pripadaju. Međutim, paleontološki pristup traženju evolutivnih dokaza ima određena ograničenja. Razvoj molekularne genetike otkrio je da evolucijski zapis postoji u genomu svakog organizma i da je moguće datirati trenutak divergencije vrste putem molekularnog sata proizvedenog mutacijama. Na primjer, usporedba između sekvence DNA čovjeka i čimpanze potvrdila je blisku sličnost dviju vrsta i bacila se na svjetlo kada je postojao zajednički predak obje.

Evolucija života na Zemlji

Detaljna hemijska istraživanja zasnovana na izotopima ugljika iz stijena arhaičnog eona ukazuju na to da su se prvi životni oblici pojavili na Zemlji vjerovatno prije više od 3800 miliona godina, u eoarkajskoj eri, a postoje jasni geohemijski dokazi kao što je smanjenje mikrobiog sulfata svjedoči tome u eri paleoarha, prije 3470 miliona godina.

Stromatoliti (slojevi stijena koje proizvode zajednice starijih mikroorganizama) poznati su u slojevima od 3450 miliona godina, dok su najstariji filiformni mikrofosili, morfološki slični cijanobakterijama, stari 3450 miliona godina stari slojevi kremena koji su pronađeni u Australija

Sljedeća suštinska promjena u staničnoj strukturi su eukarioti koji su nastali iz omotanih starih bakterija, uključujući, u strukturi predaka eukariotskih ćelija, tvoreći suradnju koja se zove endosimbioza.

Omotane bakterije i njihova stanica domaćina pokrenule su proces koevolucije, pri čemu bakterije potiču iz mitohondrija ili hidrogenosoma. Drugi neovisni događaj endosimbioze sa organizmima sličnim cijanobakterijama doveo je do stvaranja kloroplasta u algama i biljkama. I biokemijski i paleontološki dokazi upućuju na to da su se prve eukariotske ćelije pojavile prije otprilike 2000 do 1,5 milijardi godina, iako su se ključni atributi eukariotske fiziologije vjerovatno razvijali i prije.

Tada se evolucija višećelijskih organizama dogodila u višestrukim neovisnim događajima, u organizmima raznolikim poput spužvi, smeđih algi, cijanobakterija, sluzavih gljivica i miksobakterija.

Naučne teorije o evoluciji

Prema Josephu Needhamu, taoizam izričito negira fiksiranje bioloških vrsta, a taoistički filozofi nagađaju da su razvili različite osobine kao odgovor na različita okruženja. U stvari, taoizam se odnosi na ljudska bića, prirodu i nebo kao na postojeća u stanju "stalne transformacije", za razliku od statičkog prikaza tipične prirode zapadnjačke misli.

Darvinizam

Iako je ideja o biološkoj evoluciji postojala od davnih vremena i u različitim kulturama, moderna teorija uspostavljena je tek u osamnaestom i devetnaestom stoljeću, uz doprinos naučnika kao što su Christian Pander, Jean-Baptiste Lamarck i Charles Darwin. U osamnaestom stoljeću opozicija između fijizma i transformaizma bila je dvosmislena. Neki su autori, na primjer, priznali transformaciju vrsta ograničenih na rodove, ali negirali su mogućnost prelaska iz jednog roda u drugi.

Podrijetlo vrste Charles Darwin bila je činjenica evolucije koja je počela biti široko prihvaćena. Kredit se ponekad dijeli s Wallaceom za teoriju evolucije koja se naziva i Darwin-Wallaceova teorija.

Popis Darwinovih prijedloga, izdvojenog iz porijekla vrste, nalazi se u nastavku:

1. Nadnaravna djela tvorca nespojiva su s empirijskim činjenicama prirode.

2. Toda la vida evolucionó a partir de una o de pocas formas simples de organismos.

3. Las especies evolucionan a partir de variedades preexistentes por medio de la selección natural.

4. El nacimiento de una especie es gradual y de larga duración.

5. Los taxones superiores (géneros, familias, etc.) evolucionan a través de los mismos mecanismos que los responsables del origen de las especies.

6. Cuanto mayor es la similitud entre los taxones, más estrechamente relacionados se hallan entre sí y más corto es el tiempo de su divergencia desde el último ancestro común.

7. La extinción es principalmente el resultado de la competencia interespecífica.

8. El registro geológico es incompleto: la ausencia de formas de transición entre las especies y taxones de mayor rango se debe a las lagunas en el conocimiento actual.

Neodarwinismo

El Neodarwinismo es un término acuñado en 1895 por el naturalista y psicólogo inglés George John Romanes (1848-1894) en su obra Darwin and after Darwin, o sea, la ampliación de la teoría de Darwin enriqueció el concepto original de Darwin haciendo foco en el modo en que la variabilidad se genera y excluyendo la herencia lamarckiana como una explicación viable del mecanismo de herencia. Wallace, quien popularizó el término «darwinismo» para 1889, incorporó plenamente las nuevas conclusiones de Weismann y fue, por consiguiente, uno de los primeros proponentes del neodarwinismo.

Síntesis evolutiva moderna

La llamada «síntesis evolutiva moderna» es una robusta teoría que actualmente proporciona explicaciones y modelos matemáticos sobre los mecanismos generales de la evolución o los fenómenos evolutivos, como la adaptación o la especiación. Como cualquier teoría científica, sus hipótesis están sujetas a constante crítica y comprobación experimental. Theodosius Dobzhansky, uno de los fundadores de la síntesis moderna, definió la evolución del siguiente modo: «La evolución es un cambio en la composición genética de las poblaciones, el estudio de los mecanismos evolutivos corresponde a la genética poblacional.»

La variabilidad fenotípica y genética en las poblaciones de plantas y de animales se produce por recombinación genética —reorganización de segmentos de cromosomas, como resultado de la reproducción sexual y por las mutaciones que ocurren aleatoriamente.

La cantidad de variación genética que una población de organismos con reproducción sexual puede producir es enorme. Considérese la posibilidad de un solo individuo con un número «N» de genes, cada uno con sólo dos alelos.

La selección natural es la fuerza más importante que modela el curso de la evolución fenotípica. En ambientes cambiantes, la selección direccional es de especial importancia, porque produce un cambio en la media de la población hacia un fenotipo novel que se adapta mejor las condiciones ambientales alteradas. Además, en las poblaciones pequeñas, la deriva génica aleatoria, la pérdida de genes del pozo genético, puede ser significativa.

La especiación puede ser definida como «un paso en el proceso evolutivo (en el que) las formas. se hacen incapaces de hibridarse».Diversos mecanismos de aislamiento reproductivo han sido descubiertos y estudiados con profundidad. El aislamiento geográfico de la población fundadora se cree que es responsable del origen de las nuevas especies en las islas y otros hábitats aislados.

Las transiciones evolutivas en estas poblaciones suelen ser graduales, es decir, las nuevas especies evolucionan a partir de las variedades preexistentes por medio de procesos lentos y en cada etapa se mantiene su adaptación específica. La macroevolución, la evolución filogenética por encima del nivel de especie o la aparición de taxones superiores, es un proceso gradual, paso a paso, que no es más que la extrapolación de la microevolución, el origen de las razas, variedades y de las especies.

En la época de Darwin los científicos no conocían cómo se heredaban las características. Actualmente, el origen de la mayoría de las características hereditarias puede ser trazado hasta entidades persistentes llamadas genes, codificados en moléculas lineales de ácido desoxirribonucleico (ADN) del núcleo de las células. El ADN varía entre los miembros de una misma especie y también sufre cambios o mutaciones, o variaciones que se producen a través de procesos como la recombinación genética.

Darwin no conocía la fuente de las variaciones en los organismos individuales, pero observó que las mismas parecían ocurrir aleatoriamente. En trabajos posteriores se atribuyó la mayor parte de estas variaciones a la mutación. La mutación es un cambio permanente y transmisible en el material genético —usualmente el ADN o el ARN— de una célula, que puede ser producido por «errores de copia» en el material genético durante la división celular y por la exposición a radiación, químicos o la acción de virus. Las mutaciones aleatorias ocurren constantemente en el genoma de todos los organismos, creando nueva variabilidad genética.

La duplicación génica introduce en el genoma copias extras de un gen y, de ese modo, proporciona el material de base para que las nuevas copias inicien su propio camino evolutivo. Por ejemplo, en los seres humanos son necesarios cuatro genes para construir las estructuras necesarias para sensar la luz: tres para la visión de los colores y uno para la visión nocturna. Los cuatro genes han evolucionado a partir de un solo gen ancestral por duplicación y posterior divergencia.

Las mutaciones cromosómicas, también denominadas, aberraciones cromosómicas, son una fuente adicional de variabilidad hereditaria. Así, las translocaciones, inversiones, deleciones, translocaciones robertsonianas y duplicaciones, usualmente ocasionan variantes fenotípicas que se transmiten a la descendencia. Por ejemplo, dos cromosomas del género Homo se fusionaron para producir el cromosoma 2 de los seres humanos. Tal fusión cromosómica no ocurrió en los linajes de otros simios, los que han retenido ambos cromosomas separados.

Recombinación genética

La recombinación genética es el proceso mediante el cual la información genética se redistribuye por transposición de fragmentos de ADN entre dos cromosomas durante la meiosis, y más raramente en la mitosis. Los efectos son similares a los de las mutaciones, es decir, si los cambios no son deletéreos se transmiten a la descendencia y contribuyen a incrementar la diversidad dentro de cada especie.

En los organismos asexuales, los genes se heredan en conjunto, o ligados, ya que no se mezclan con los de otros organismos durante los ciclos de recombinación que usualmente se producen durante la reproducción sexual. En contraste, los descendientes de los organismos que se reproducen sexualmente contienen una mezcla aleatoria de los cromosomas de sus progenitores, la cual se produce durante la recombinación meiótica y la posterior fecundación.

La recombinación permite que aún los genes que se hallan juntos en el mismo cromosoma puedan heredarse independientemente. No obstante, la tasa de recombinación es baja, aproximadamente dos eventos por cromosoma y por generación.

El primero es la «selección direccional», que es un cambio en el valor medio de un rasgo a lo largo del tiempo, por ejemplo, cuando los organismos cada vez son más altos. En segundo lugar se halla la «selección disruptiva» que es la selección de los valores extremos de un determinado rasgo, lo que a menudo determina que los valores extremos sean más comunes y que la selección actúe en contra del valor medio.

Un tipo especial de selección natural es la selección sexual, que es la selección a favor de cualquier rasgo que aumente el éxito reproductivo haciendo aumentar el atractivo de un organismo ante parejas potenciales.

Adaptación

La adaptación es el proceso mediante el cual una población se adecua mejor a su hábitat y también el cambio en la estructura o en el funcionamiento de un organismo que lo hace más adecuado a su entorno. Este proceso tiene lugar durante muchas generaciones, se produce por selección natural, y es uno de los fenómenos básicos de la biología.

La importancia de una adaptación sólo puede entenderse en relación con el total de la biología de la especie, Julian Huxley. De hecho, un principio fundamental de la ecología es el denominado principio de exclusión competitiva: dos especies no pueden ocupar el mismo nicho en el mismo ambiente por un largo tiempo. En consecuencia, la selección natural tenderá a forzar a las especies a adaptarse a diferentes nichos ecológicos para reducir al mínimo la competencia entre ellas.

Síntesis moderna

En las últimas décadas se ha hecho evidente que los patrones y los mecanismos evolutivos son mucho más variados que los que fueran postulados por los pioneros de la Biología evolutiva (Darwin, Wallace o Weismann) y los arquitectos de la teoría sintética (Dobzhansky, Mayr y Huxley, entre otros).

Los nuevos conceptos e información en la biología molecular del desarrollo, la sistemática, la geología y el registro fósil de todos los grupos de organismos necesitan ser integrados en lo que se ha denominado «síntesis evolutiva ampliada». Los campos de estudio mencionados muestran que los fenómenos evolutivos no pueden ser comprendidos solamente a través de la extrapolación de los procesos observados a nivel de las poblaciones y especies modernas.

En el momento en que Darwin propuso su teoría de evolución, caracterizada por modificaciones pequeñas y sucesivas, el registro fósil disponible era todavía muy fragmentario. Los a fósiles previos al período Cámbrico eran totalmente desconocidos. Darwin también estaba preocupado por la ausencia aparente de formas intermedias o enlaces conectores en el registro fósil, lo cual desafiaba su visión gradualística de la especiación y de la evolución.

Causas ambientales de las extinciones masivas

Darwin no solo discutió el origen sino también la disminución y la desaparición de las especies. Como una causa importante de la extinción de poblaciones y especies propuso a la competencia interespecífica debida a recursos limitados: durante el tiempo evolutivo, las especies superiores surgirían para reemplazar a especies menos adaptadas.

Esta perspectiva ha cambiado en los últimos años con una mayor comprensión de las causas de las extinciones masivas, episodios de la historia de la tierra, donde las «reglas» de la selección natural y de la adaptación parecen haber sido abandonadas.

Esta nueva perspectiva fue presagiada por Mayr en su libro Animal species and evolution en el que señaló que la extinción debe ser considerada como uno de los fenómenos evolutivos más conspicuos. Mayr discutió las causas de los eventos de extinción y propuso que nuevas enfermedades (o nuevos invasores de un ecosistema) o los cambios en el ambiente biótico pueden ser los responsables. Además, escribió: «Las causas reales de la extinción de cualquier especie de fósil presumiblemente siempre seguirán siendo inciertas . Es cierto, sin embargo, que cualquier evento grave de extinción está siempre correlacionado con un trastorno ambiental importante» (Mayr, 1963). Esta hipótesis, no sustentada por hechos cuando fue propuesta, ha adquirido desde entonces un considerable apoyo.

La extinción biológica que se produjo en el Pérmico-Triásico hace unos 250 millones de años representa el más grave evento de extinción en los últimos 550 millones de años. Se estima que en este evento se extinguieron alrededor del 70% de las familias de vertebrados terrestres, muchas gimnospermas leñosas y más del 90% de las especies oceánicas. Se han propuesto varias causas para explicar este evento, las que incluyen el vulcanismo, el impacto de un asteroide o un cometa, la anoxia oceánica y el cambio ambiental. No obstante, es aparente en la actualidad que las gigantescas erupciones volcánicas, que tuvieron lugar durante un intervalo de tiempo de sólo unos pocos cientos de miles de años, fueron la causa principal de la catástrofe de la biosfera durante el Pérmico tardío.

El límite Cretácico-Terciario registra el segundo mayor evento de extinción masivo. Esta catástrofe mundial acabó con el 70% de todas las especies, entre las cuales los dinosaurios son el ejemplo más popularmente conocido. Los pequeños mamíferos sobrevivieron para heredar los nichos ecológicos vacantes, lo que permitió el ascenso y la radiación adaptativa de los linajes que en última instancia se convertirían en Homo sapiens. Los paleontólogos han propuesto numerosas hipótesis para explicar este evento, las más aceptadas en la actualidad son las del impacto de un asteroide y la de fenómenos de vulcanismo.

La selección sexual es, por lo tanto, menos rigurosa que la selección natural. Generalmente, los machos más vigorosos, aquellos que están mejor adaptados a los lugares que ocupan en la naturaleza, dejarán mayor progenie.

Pero en muchos casos la victoria no dependerá del vigor sino de las armas especiales exclusivas del sexo masculino[. ] Entre las aves, la pugna es habitualmente de carácter más pacífico. Todos los que se han ocupado del asunto creen que existe una profunda rivalidad entre los machos de muchas especies para atraer por medio del canto a las hembras.

Para Darwin, la selección sexual incluía fundamentalmente dos fenómenos: la preferencia de las hembras por ciertos machos, selección intersexual, femenina, o epigámica, y en las especies polígamas, las batallas de los machos por el harén más grande, selección intrasexual. En este último caso, el tamaño corporal grande y la musculatura proporcionan ventajas en el combate, mientras que en el primero, son otros rasgos masculinos, como el plumaje colorido y el complejo comportamiento de cortejo los que se seleccionan a favor para aumentar la atención de las hembras.

El estudio de la selección sexual sólo cobró impulso en la era postsíntesis. Se ha argumentado que Wallace (y no Darwin) propuso por primera vez que los machos con plumaje brillante demostraban de ese modo su buena salud y su alta calidad como parejas sexuales. De acuerdo con esta hipótesis de la «selección sexual de los buenos genes» la elección de pareja masculina por parte de las hembras ofrece una ventaja evolutiva. Esta perspectiva ha recibido apoyo empírico en las últimas décadas. Por ejemplo, se ha hallado una asociación, aunque pequeña, entre la supervivencia de la descendencia y los caracteres sexuales secundarios masculinos en un gran número de taxones, tales como aves, anfibios, peces e insectos).

Impactos de la teoría de la evolución

A medida que el darwinismo lograba una amplia aceptación en la década de 1870, se hicieron caricaturas de Charles Darwin con un cuerpo de simio o mono para simbolizar la evolución. En el siglo XIX, especialmente tras la publicación de El origen de las especies, la idea de que la vida había evolucionado fue un tema de intenso debate académico centrado en las implicaciones filosóficas, sociales y religiosas de la evolución.

El hecho de que los organismos evolucionan es indiscutible en la literatura científica, y la síntesis evolutiva moderna tiene una amplia aceptación entre los científicos. Sin embargo, la evolución sigue siendo un concepto controvertido por algunos grupos religiosos.

Mientras que muchas religiones y grupos religiosos han reconciliado sus creencias con la evolución por medio de diversos conceptos de evolución teísta, hay muchos creacionistas que creen que la evolución se contradice con el mito de creación de su religión. Como fuera reconocido por el propio Darwin, el aspecto más controvertido de la biología evolutiva son sus implicaciones respecto a los orígenes del hombre.

A medida que se ha ido desarrollando la comprensión de los fenómenos evolutivos, ciertas posturas y creencias bien arraigadas se han visto revisadas, vulneradas o por lo menos cuestionadas. La aparición de la teoría evolutiva marcó un hito, no solo en su campo de pertinencia, al explicar los procesos que originan la diversidad del mundo vivo, sino también más allá del ámbito de las ciencias biológicas. Naturalmente, este concepto biológico choca con las explicaciones tradicionalmente creacionistas y fijistas de algunas posturas religiosas y místicas y de hecho, aspectos como el de la descendencia de un ancestro común, aún suscitan reacciones en algunas personas.

El impacto más importante de la teoría evolutiva se da a nivel de la historia del pensamiento moderno y la relación de este con la sociedad. Este profundo impacto se debe, en definitiva, a la naturaleza no teleológica de los mecanismos evolutivos: la evolución no sigue un fin u objetivo. Las estructuras y especies no «aparecen» por necesidad ni por designio divino sino que a partir de la variedad de formas existentes solo las más adaptadas se conservan en el tiempo.

Evolución y religión

Antes de que la geología se convirtiera en una ciencia, a principios del siglo XIX, tanto las religiones occidentales como los científicos descontaban o condenaban de manera dogmática y casi unánime cualquier propuesta que implicara que la vida es el resultado de un proceso evolutivo.

Sin embargo, a medida que la evidencia geológica empezó a acumularse en todo el mundo, un grupo de científicos comenzó a cuestionar si una interpretación literal de la creación relatada en la Biblia judeo-cristiana podía reconciliarse con sus descubrimientos (y sus implicaciones).

A pesar de las abrumadoras evidencias que avalan la teoría de la evolución, algunos grupos interpretan en la Biblia que un ser divino creó directamente a los seres humanos, y a cada una de las otras especies, como especies separadas y acabadas. A partir de 1950 la Iglesia católica romana tomó una posición neutral con respecto a la evolución con la encíclica Humani generis del papa Pío XII. En ella se distingue entre el alma, tal como fue creada por Dios, y el cuerpo físico, cuyo desarrollo puede ser objeto de un estudio empírico.

No pocos ruegan con insistencia que la fe católica tenga muy en cuenta tales ciencias, y ello ciertamente es digno de alabanza, siempre que se trate de hechos realmente demostrados, pero es necesario andar con mucha cautela cuando más bien se trate sólo de hipótesis, que, aun apoyadas en la ciencia humana, rozan con la doctrina contenida en la Sagrada Escritura o en la tradición.

En 1996, Juan Pablo II afirmó que «la teoría de la evolución es más que una hipótesis» y recordó que «El Magisterio de la Iglesia está interesado directamente en la cuestión de la evolución, porque influye en la concepción del hombre».

El papa Benedicto XVI ha afirmado que «existen muchas pruebas científicas en favor de la evolución, que se presenta como una realidad que debemos ver y que enriquece nuestro conocimiento de la vida y del ser como tal. Pero la doctrina de la evolución no responde a todos los interrogantes y sobre todo no responde al gran interrogante filosófico: ¿de dónde viene todo esto y cómo todo toma un camino que desemboca finalmente en el hombre?».

Cuando la teoría de Darwin se publicó, las ideas de la evolución teísta se presentaron de modo de indicar que la evolución es una causa secundaria abierta a la investigación científica, al tiempo que mantenían la creencia en Dios como causa primera, con un rol no especificado en la orientación de la evolución y en la creación de los seres humanos.

ВїQuГ© es la teorГ­a de la evoluciГіn?

The teorГ­a de la evoluciГіn es como se conoce a un corpus, es decir, un conjunto de conocimientos y evidencias cientГ­ficas que explican un fenГіmeno: la evoluciГіn biolГіgica. Esta explica que los seres vivos no aparecen de la nada y porque sГ­, sino que tienen un origen y que van cambiando poco a poco. En ocasiones, estos cambios provocan que de un mismo ser vivo, o ancestro, surjan otros dos distintos, dos especies. Estas dos especies son lo suficientemente distintas como para poder reconocerlas por separado y sin lugar a dudas. A los cambios paulatinos se les conoce como evoluciГіn, pues el ser vivo cambia hacia algo distinto.

La evoluciГіn estГЎ mediada por algo llamado generalmente "selecciГіn natural", aunque este tГ©rmino es muy vago. Un tГ©rmino mГЎs correcto es la presiГіn selectiva.

La teorГ­a de la evoluciГіn explica que los seres vivos no aparecen de la nada y porque sГ­ Con este nombre se entiende un factor que "presiona" estos cambios en una direcciГіn. Por ejemplo, la sequedad de un desierto presionarГЎ a todas las especies para tener una mayor resistencia a la deshidrataciГіn, mientras que los menos adaptados morirГЎn y se perderГЎn en la historia. Los cambios evolutivos, como ya podemos deducir, suelen ser adaptativos, grosso modo, lo que implica que adaptan a la especie segГєn la presiГіn selectiva que sufre (o la hace desaparecer para siempre). La teorГ­a de la evoluciГіn no es nada sencilla y ha ido creciendo enormemente durante la historia de la biologГ­a. Hoy dГ­a este corpus es tan grande que se estudian efectos y apartados concretos del mismo, y existen especialistas dedicado exclusivamente a comprender partes muy especГ­ficos de la teorГ­a.

ВїCuГЎndo apareciГі?

El origen de la teorГ­a de la evoluciГіn tiene una fecha concreta y es la publicaciГіn del libro "El Origen de las Especies", del propio Charles Darwin. Aunque en realidad la idea de evoluciГіn y varios conceptos relacionados pueden trazarse hasta tiempos muy anteriores, lo cierto es que la controvertida publicaciГіn de su libro provocГі una reacciГіn sin igual. A dГ­a de hoy, este texto, claramente asentГі las bases en torno al que giran los "axiomas" bГЎsicos de la biologГ­a. Y eso ocurriГі el 24 de noviembre de 1859. En Г©l, Darwin explicГі su hipГіtesis (demostrada ampliamente tiempo despuГ©s) de cГіmo las especies de seres vivos evolucionan y cГіmo la selecciГіn natural (y la presiГіn selectiva) empujan dicho cambio.

ВїDГіnde se creГі?

Aunque "El Origen de las Especies" se publicГі en Inglaterra, lo cierto es que la apariciГіn de la teorГ­a de la evoluciГіn se gestГі mucho antes. Los historiadores sitГєan este momento en los viajes de Darwin a bordo del "Beagle", un bergantГ­n britГЎnico explorador. En su segunda misiГіn se aГ±adiГі a la tripulaciГіn un joven Darwin, cuya educaciГіn e interГ©s por la geologГ­a y la naturaleza, asГ­ como algunas cuestiones familiares, le abrieron la puerta a su pasaje. Durante los viajes alrededor de todo el mundo (literalmente), que duraron cinco aГ±os, Darwin actГєo como naturalista (el concepto clГЎsico de biГіlogo) recogiendo todo tipo de informaciГіn para el imperio inglГ©s y la tripulaciГіn. AsГ­, durante la travesГ­a se topГі con varias islas y sus especies. Las modificaciones y caracterГ­sticas de estas, asГ­ como sus conocimientos geolГіgicos y la influencia de varios conocidos inculcaron en su mente la idea de evoluciГіn en los seres vivos. Especialmente llamativo es el caso de los pinzones de las Islas GalГЎpagos, muy llamativos en la literatura. No obstante, hicieron falta varias dГ©cadas para madurar la idea que, finalmente, y no sin muchos dilemas y alguna tragedia, dieron como resultado "El Origen de las Especies", el germen de la teorГ­a de la EvoluciГіn.

ВїQuiГ©n la propuso?

Bueno, es obvio, en este punto, que el padre de la teorГ­a de la evoluciГіn fue Charles Darwin. AsГ­ lo hemos podido comprobar hasta el momento. Pero la teorГ­a no solo se la debemos a Г©l y mucho menos el estado actual de la misma. SaltГЎndonos a algunos clГЎsicos, serГ­a imperdonable no nombrar a Alfred Russel Wallace, un naturalista y geГіgrafo, ademГЎs de explorador muy parecido en espГ­ritu a Darwin. Su posiciГіn mГЎs modesta que la de Charles, probablemente, lo puso algunos pasos por detrГЎs del padre de la teorГ­a de la evoluciГіn. Sin embargo, el propio Wallace llegГі a conclusiones similares a las de Darwin incluso antes que Г©l mismo. Fue una carta suya la que terminГі de cuajar las ideas en la cabeza del naturalista mГЎs famoso de la historia.

El propio Wallace llegГі a conclusiones similares a las de Darwin incluso antes que Г©l mismo

AsГ­, esta carta de Wallace fue determinante en su publicaciГіn. No obstante, eso no le resta mГ©rito alguno a Darwin. Por otro lado, tambiГ©n harГ­a falta nombrar a Lamarck, ya que Г©l propuso la primer teorГ­a de la EvoluciГіn que se conoce como tal. Aunque era errГіnea, lo que no ha evitado debates que siguen vivos, incluso, hoy dГ­a. MГЎs adelante otros grandes cientГ­ficos asentaron algunas bases necesarias: Georges Cuvier y Г‰tienne Geoffroy Saint-Hilaire discutieron ampliamente sobre el catastrofismo y el uniformismo, Mendel y, aГ±os despuГ©s, Fisher asentaron las bases genГ©ticas y estadГ­sticas indispensables para la teorГ­a, Avery, MacLeod y McCarty hallaron el ГЎcido desoxirribonucleico, y Francis Crick y James Watson, gracias al trabajo de Rosalind Franklin, descubrieron la estructura del ADN. Y estos son solo algunos de los nombres a los que podrГ­amos afirmar que le debemos la teorГ­a de la EvoluciГіn

Tal vez la respuesta mГЎs difГ­cil y a la vez mГЎs sencilla de responder. ВїPor quГ© apareciГі la teorГ­a de la evoluciГіn? Podemos buscar razones histГіricas, consecuencias: Darwin observando atentamente unos cuantos pГЎjaros en una isla remota o a Watson y Crick discutiendo pensativamente sobre una extraГ±a fotografГ­a en blanco y negro. Pero lo cierto es que la teorГ­a de la evoluciГіn aparece como consecuencia de la observaciГіn. Durante los siglos, los milenios, hemos visto que los seres vivos cambian. Es mГЎs, nosotros aprovechamos este hecho a nuestro favor. AsГ­ que era solo cuestiГіn de tiempo que alguien se planteara el cГіmo. Y tras siglos de observaciГіn y experimentaciГіn, la teorГ­a de la EvoluciГіn es lo que hemos obtenido. Pero todavГ­a no hemos acabado, ni estГЎ finalizada. Probablemente algunos aspectos nunca lleguemos a conocerlos del todo. Pero, en cualquier caso, la respuesta a la pregunta de por quГ© apareciГі la teorГ­a de la EvoluciГіn serГЎ siempre la misma: porque necesitamos saber de dГіnde venimos, y hacia dГіnde vamos.

Video: Dorino Manzin: Podudarnosti i paralele izmedu evolucije vrsta i evolucije jezika (Mart 2023).